"การได้แสดงเพลงพระราชนิพนธ์ในครั้งนี้ ความรู้สึกไม่เหมือนที่เคย ก่อนหน้านี้เราเล่นด้วยความผ่อนคลายและอิ่มใจ แต่ครั้งนี้มันบอกไม่ถูกรู้สึกเหมือนในใจมันหนักๆ จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เหมือนมีบางอย่างแน่นจุกในอก แต่ก็ต้องคุมความรู้สึกให้ได้ เพื่อให้คนที่ฟังไม่รู้สึกเศร้า ผมอยากให้คนที่ได้ฟังเพลงของพ่อหลวงรู้สึกมีกำลังใจ และยิ้มไปกับเพลงที่พ่อแต่ง ผมคิดว่าท่านคงอยากเห็นลูกๆ ของท่านเข้มแข็งและก้าวต่อไปด้วยพลังใจที่ดีมากกว่าที่จะเศร้าหรือหดหู่ ถามว่าผมกดดันไหมก่อนจะถึงวันงานผมค่อนข้างกังวลเพราะกลัวจะถ่ายทอดออกมาได้ไม่ดีพอก็เลยฟังและซ้อมเยอะมากๆ ถือว่าเป็นเกียรติอันสูงสุด ที่ได้ร้องเพลงที่พ่อแต่งเพื่อระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ นอกจากผมแล้วยังมีโมชิเพื่อนในวง(โมชิ เปียโน วง HOMeRUN) อีกคนหนึ่งที่มาร่วมเล่นเพลงในครั้งนี้ด้วย ซึ่งความรู้สึกของโมชิก็ไม่ได้ต่างกัน หลังจากเล่นเสร็จผมได้ไปเดินดูนิทรรศการที่แสดงภาพต่างๆ ของพระองค์ ในขณะที่เดินดูอยู่นั้นก็เกิดความคิดที่ว่าพระองค์ทรงเป็นแบบอย่างให้คนไทยได้ในทุกทางจริงๆ พระองค์เป็นตัวอย่างของลูกกตัญญู เป็นนักกีฬา เป็นนักประดิษฐ์ เป็นนักดนตรี และที่สำคัญเป็นพ่อที่ลูกทั้งแผ่นดินเทิดไว้เหนือเกล้า"