ถ้าจะว่าตามตรง ผมรู้สึกเสียใจในความสัมพันธ์ระหว่าซากุระกับ ""ผม"" มากจริงๆ ครับ เพราะมันคือความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างมีอยู่ออกมาได้ ซึ่งนี่ก็ทำให้ผมประหลาดใจมาก ที่ในระหว่างแสดง จู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ถ้าหากว่าได้เข้าไปซึมซับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนบนจอขนาดใหญ่ ก็จะได้สัมผัสถึงภาพและความสัมพันธ์อันสวยงามที่ดำเนินไปจนกระทั่งจบเรื่อง และก็จะต้องรู้สึกประทับใจในตัวภาพยนตร์ได้อย่างแน่นอน
โอกุริ ชุน รับบท ""พระเอก"" (12 ปี ต่อมา)
นิยายที่เป็นต้นฉบับของภาพยนตร์เรื่องนี้ แค่อ่านชื่อ ก็ดึงดูดให้ผมซื้อมาได้แล้วครับ เพราะแบบนั้น ก่อนที่จะได้มาแสดง ผมก็เลยเคยอ่านนิยายมาก่อนแล้ว โดยในทีแรก ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบพระเอกเท่าไหร่ แต่พอได้ซึมซับเรื่องราวมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายผมก็รักในความเป็นเขาครับ คือดูเผินๆ เหมือนจะเป็นตัวละครที่ยากจะเข้าใจ ทว่ากลับยังคงเข้มแข็ง แม้ว่าจะต้องใช้ชีวิตต่อมาด้วยตัวคนเดียวก็ตาม ส่วนตัวผมแล้วคิดว่าเวอร์ชั่นภาพยนตร์ทำได้ดีกว่าในนิยายครับ
ผมตั้งหน้าตั้งตาที่ได้จะแสดงเป็น ""ผม"" ซึ่งเป็นบทบาทเดียวกับทาคุมิคุงมาก และต้องเอาใจใส่ด้วยว่าบทบาทนี้ในสมัยก่อนทำอะไรบ้าง พอเป็นบทตอนเป็นผู้ใหญ่ ผมก็ต้องแสดงให้สอดคล้องกับการกระทำนั้นๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนในสมัยเรียนล้วนเป็นไปด้วยควมไร้เดียงสา ไม่มั่นคง ทว่าบริสุทธิ์ ซึ่งก็เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ที่พรั่งพรูออกมา ทำให้ตอนที่ต้องแสดงฉาก ""ผม"" อ่านบันทึกความเจ็บป่วย ก็เลยทำให้เข้าใจความรู้สึกที่ ""ผม"" มีต่อซากุระได้ ในการแสดงจะมีฉากที่สื่อให้เห็นถึงความกระอักกระอ่วนในการที่จะพูดคำว่ารักให้อีกฝ่ายได้ฟัง แต่ขณะเดียวกันก็ต้องใช้แต่ละวันให้คุ้มค่าต่อไปภายใต้ระยะเวลาอันจำกัด
KIMI NO SUIZO WO TABETAI ตับอ่อนเธอนั้นขอฉันเถอะนะ
23 พฤศจิกายน ร้องไห้ด้วยกัน ในโรงภาพยนตร์
ตัวอย่างภาพยนตร์
https://www.youtube.com/watch?v=dvw32daNgoQ