มีสาระสำคัญดังนี้
1) ผู้ประกอบการและหน่วยงานรับผิดชอบของประเทศผู้ส่งออก ต้องจัดทำระบบการวิเคราะห์ความเสี่ยงของอาหารสัตว์และสารปรุงแต่งอาหารสัตว์ที่นำเข้าเป็นครั้งแรก
2) ผู้ประกอบการต้องจัดทำระบบความปลอดภัยในการส่งออก โดยมีวิธีการควบคุมความเสี่ยงเป็นของตนเอง โดยเจ้าหน้าที่ของรัฐจะต้องทำการสุ่มตรวจสอบก่อนการส่งออก
3) โรงงานผลิตของจีนและต่างประเทศที่แปรรูปสินค้าหรือจัดเก็บสินค้าเพื่อส่งออก รวมทั้งผู้นำเข้าและส่งออก จะต้องขึ้นทะเบียนและจัดเก็บเป็นฐานข้อมูลการค้าด้วย เพื่อเป็นการพัฒนาระบบตรวจสอบย้อนกลับ (Traceability)
4) การจำแนกประเภทผู้ประกอบการออกเป็นกลุ่ม ๆ เพื่ออำนวยความสะดวกทางการค้า ทั้งนี้ จะมีวิธีการตรวจสอบ ณ ด่านนำเข้าที่แตกต่างกันตามกลุ่มผู้ประกอบการ เช่น ขั้นตอนการตรวจสอบที่ซับซ้อนน้อยกว่าสำหรับผู้ผลิตที่มีประวัติการส่งออกและการค้าที่ดีและผลิตภัณฑ์ที่มีคุณภาพ
5) ประเทศผู้ส่งออกอาหารสัตว์และสารปรุงแต่งอาหารสัตว์ จะต้องผ่านการประเมินและตรวจสอบจากเจ้าหน้าที่ตามมาตรฐานที่เท่าเทียมกัน
6) การพัฒนาระบบบริหารจัดการให้มีความโปร่งใส เพื่อตอบสนองความต้องการของลูกค้าทั้งในและต่างประเทศ
7) การเพิ่มประสิทธิภาพในการบริหารจัดการด้านการตรวจสอบและการกักกัน โดยจัดสรรทรัพยากรให้เพียงพอสำหรับการตรวจสอบและกักกัน โดยเฉพาะบริษัทหรือสินค้าที่มีความเสี่ยงสูง
นายวิจักรฯ กล่าวเพิ่มเติมว่า จีนเป็นตลาดส่งออกสินค้าอาหารสัตว์ที่สำคัญของไทย โดยในปี 2551 ไทยส่งออกสินค้าอาหารสัตว์ไปจีนมูลค่าประมาณ 11,242 ล้านบาท คิดเป็นร้อยละ 2.1 ของมูลค่าการส่งออกสินค้าทั้งหมดของไทยไปจีน และในปี 2552 (ม.ค. — ก.ย.) ไทยส่งออกสินค้าอาหารสัตว์ไปจีนมูลค่าประมาณ 16,000 ล้านบาท เพิ่มขึ้นจากช่วงเดียวกันของปีที่ผ่านมาถึงร้อยละ 81.5 สำหรับสินค้าอาหารสัตว์ส่งออกที่สำคัญ ได้แก่ ผลิตภัณฑ์มันสำปะหลัง ข้าวโพด และถั่วอื่น ๆ เป็นต้น ดังนั้น ผู้ประกอบการที่ส่งออกสินค้าอาหารสัตว์ไปจีนดังกล่าว ควรศึกษาและเตรียมพร้อมกับการปฏิบัติตามมาตรฐานอาหารสัตว์และสารปรุงแต่งอาหารสัตว์ของจีน ทั้งนี้เพื่อป้องกันปัญหาและอุปสรรคการส่งออกสินค้าอาหารสัตว์ของไทยไปจีนซึ่งจะมีผลบังคับใช้ในวันที่ 1 กันยายน 2553 และเนื่องจากขณะนี้จีนยังไม่ได้ประกาศวิธีการปฏิบัติ ระบุประเภทความเสี่ยงและวิธีการจำแนกผู้ประกอบการเพิ่มเติม ซึ่งกรมการค้าต่างประเทศจะติดตามความคืบหน้าและแจ้งให้ผู้ประกอบการทราบต่อไป