เธียร เล่าว่า ความพิการที่เกิดจากอุบัติเหตุไม่สามารถหยุดความพยายามของตนเองที่อยากจะเรียน ถึงแม้ว่าตนเองจะต้องนั่งวิวแชร์มาเรียนวันเสาร์ – วันอาทิตย์ บางวันเลิกเรียน 3 ทุ่ม หรือบางวันต้องลางานหรือขอเวลางานเลิกงานเร็วกว่าปกติมาเรียน "สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีอุปสรรค" เวลา 2 ปี ที่ตนเองต้องทำกลายเป็นความเคยชิน หรือเพราะว่าในโชคชะตาตนเองเรียนในสาขาวิชาที่ตนเองชอบ และตรงกับสายงาน ปัจจุบันทำงานตำแหน่งเจ้าหน้าที่ ประจำศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพ คนพิการ จ.ปทุมธานี สังกัดสำนักงานประกันสังคม หน้าที่สอนคอมพิวเตอร์พื้นฐานแก่คนพิการ และเป็นเจ้าหน้าที่ช่างซ่อมคอมพิวเตอร์
ในห้องเรียนจะมีเพื่อน 17 คน รวมตนเองด้วย ซึ่งทุกคนในห้องเรียนจะช่วยกันเรียนมากกว่า ตนเองเป็นพี่สุดในห้องเรียน อายุ 38 ปี น้องๆ ในห้องเรียนจะให้ความเคารพ หลังเลิกเรียนมีการสังสรรค์ เนื่องจากต้องทำงานและเรียนไปด้วย ต้องขยันเป็นสองเท่า วิชาที่มีปัญหามากที่สุด คือ สถิติทางคณิตศาสตร์ เนื่องจากจบสายอาชีพมา แต่ตนเองจะพยายามทำความเข้าใจ ฝึกทำโจทย์ ส่วนวิชาอื่นไม่มีปัญหาอะไร "ถ้าทำความเข้าใจตั้งแต่ตอนอยู่ในห้องเรียน จะทำให้จดจำเนื้อหาได้ดี" ทุกคนถ้ามีความตั้งใจ ทุกอย่างจะสำเร็จเอง ตั้งใจอย่าได้ท้อ มั่นใจในความสำเร็จที่จะเกิดขึ้น เมื่อไรที่ท้อให้คิดถึงพ่อแม่ เช่นเดียวกัน ตอนที่เข้ามาเรียนตั้งปฏิณาญกับตนเอง จะต้องเรียนให้จบ
กว่า 18 ปี ที่ตนเองเป็นคนพิการ ตนเองจะพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนคนปกติ เช่น การเล่นกีฬา หลังเลิกงานตนเองจะตีแบตกับเพื่อนร่วมงาน และซ้อมธนูต่อ ด้วยความฝึกฝนทำให้ตนเองเป็นนักกีฬายิงธนูทีมชาติ (คนพิการ) ผลงาน เช่น คว้าเหรียญเงินประเภทธนูทศกำลัง compound ระยะ 50 เมตร จากการแข่งขันธนู ASEAN PARA GAMES 2014 ครั้งที่ 7 ณ ประเทศเมียนมาร์ เหรียญเงิน จาก กีฬายิงธนู คลาส w2 ประเภททีมชาย เหรียญเงิน จากกีฬายิงธนู ประเภท Mix ชาย-หญิง ในการแข่งขัน Para-Archery World Ranking Tournament 2013,Bangkok ชิงแชมป์เอเชีย การเล่นกีฬาเป็นการสร้างความแข็งแรงของกล้ามเนื้อให้ตนเอง
นอกจากนี้เวลาว่างๆ ตนเองจะหาข้อมูลเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เพิ่มเติม ฝึกฝนฝีมือตลอด และทดสอบความสามารถที่ได้ศึกษาหาข้อมูลตามเวทีต่างๆ เช่นเดียวกับเวทีการแข่งขันฝีมือคนพิการแห่งชาติ ของกรมพัฒนาฝีมือแรงงาน โชคชะตาอาจจะไม่เข้าข้างในเรื่องของร่างกาย แต่ผมมีกำลังใจในเรื่องของความรัก จากผู้หญิงสองคนที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด นั่นคือ แม่ "ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด ช่วงที่ผมต้องตกเป็นคนพิการ ผู้หญิงคนที่อยู่ข้างเตียงตลอดเวลาที่ผมนอนที่โรงพยาบาล" และอีก 1 คน คือ ภรรยา "ผู้หญิงจิตใจดีที่ดูแลผม ไม่ทอดทิ้งผู้ชายพิการ"
"ว่าที่บัณฑิตดีกรีเกียรตินิยมอันดับ 1 เพียงร่างกายพิการ ด้วยแนวคิดที่ไม่เคยคิดว่าตนเองพิการ ทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ผู้ชายที่ชื่อเธียร ทองลอย กลายเป็นขวัญใจของน้องๆ นักศึกษาภายในมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี และทุกคนที่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้ ว่าที่บัณฑิตสู้ชีวิต"