ตอนแรกผมชอบสะพายกระเป๋าผ้าไปเรียนช่วงมัยธยมปลายครับ ทีนี้เรารู้สึกว่ามันหนักไหล่เพราะว่าน้ำหนักมันรับข้างเดียว ก็เลยอยากหาเป็นกระเป๋าเป้ แต่ว่าเป็นเป้ที่ถูกใจ แล้วก็แมตซ์กับการแต่งตัวของเรา ผมยังรู้สึกไม่เจอที่ถูกเลยตัดสินใจว่าลองทำเองดีกว่าเปลี่ยนความชอบเป็นธุรกิจ เราวาดไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถูกใจ วาดมาเป็นพันแบบเหมือนกันกว่าจะได้เวอร์ชั่นแรกมา เราก็ไม่ได้เรียนดีไซน์ เราไม่ได้เรียนมาทางนั้นเลย ไม่ได้วาดออกมาได้สวยเท่ากับคนอื่น แต่ว่าเราก็อยากทำของเราให้สวยที่สุดในแบบของเรา ช่วงนั้นผมทำงานพาร์ตไทม์อยู่ด้วย มัลติแบรนด์ของสนีกเกอร์กับรองเท้าวิ่ง ทำให้ผมรู้ว่าในรองเท้ามันมีวิทยาศาสตร์การกีฬาอยู่ในนั้น ซึ่งผมก็คิดว่าในกระเป๋าของเราควรจะมีอะไรแบบนั้นด้วยเหมือนกัน พยายามออกแบบให้มันตรงกับลักษณะบุคลิกภาพของผู้ใช้ อย่างเช่นทรงผมก็ขึ้นแพตเทิร์นไว้ว่ามันต้อง 34 เซนติเมตร เพราะว่ามันจะพอดีกับช่วงหลัง แล้วก็จะไม่ทำให้เกิดอาการปวดหลังได้ง่าย เราหาโรงงานจากในอินเทอร์เน็ต หาอยู่ประมาณ 6 เดือน ติดต่อค่อนข้างเยอะ เราไม่ได้มีทุนเยอะโทรสัก 149 เจ้า เขารับผมแค่ 2 เจ้าเอง รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
ผมเรียนคณะวิทยาลัยผู้ประกอบการ คณะผมมันจะมีคนที่ทำธุรกิจหรือว่าเป็นผู้ประกอบการ มันเป็นแหล่งรวมของอาชีพนี้ ทำให้ผมรู้สึกเจอคนที่ถูกคอ หรือว่าเจอคนคล้ายๆ กัน ซึ่งบางทีมันก็มีการแลกเปลี่ยน มีคอนเน็กชั่น มีอะไรที่ทำให้ธุรกิจเติบโตขึ้นไปได้ต้องกล้าที่จะลอง สมมติว่าผมทำธุรกิจตอนนี้ ผมก็รู้สึกว่ามันอาจจะเร็วกว่าไปทำตอนเรียนจบ ซึ่งถ้าเกิดผมลองผิดลองถูกสัก 3-4 ปี จบมาผมก็ทำต่อได้เลย แต่ถ้าเกิดไปเรียนจนจบ มันอาจจะรอผมอายุเยอะหน่อย บางทีผมอาจจะมีภาระมากขึ้นกว่าตอนนี้ มันก็เป็นอีกทางหนึ่งที่ทำให้เราเรียนรู้อะไรได้เร็วขึ้นครับ นอกจากนี้ก็ยังเป็นความท้าทายที่บางทีเราไปดีลงานกับบางคน เขาก็จะดูว่าเราเป็นเด็ก ผมก็มองว่าถ้าผมทำอยู่ตรงนี้ไม่ได้ ผมก็ไปทำตรงนี้ อย่างดีลงาน ถ้าผมดีลที่ที่ 78 ไม่ได้ ผมก็จะหาที่ที่ 79